Reklama
USTALANIE KOSZTÓW PRZY SPRZEDAŻY ŚRODKÓW TRWAŁYCH SFINANSOWANYCH DOTACJĄ
Minister Finansów zmienił interpretację indywidualną wydaną przez Izbę Skarbową w Bydgoszczy dotyczącą zasad ustalania kosztów przy sprzedaży środka trwałego sfinansowanego otrzymaną dotacją. Dotychczas interpretacja urzędów skarbowych w tej sprawie nie była jednolita – część z nich uważała, że niezamortyzowana wartość tego środka trwałego może być kosztem uzyskania przychodu przy jej zbycie, część zaś że nie.
W wydanej interpretacji nr DD9/033/495/BRT/2013/RD-124989 Minister Finansów ujednolicił stanowisko w tej sprawie uznając, że przy sprzedaży środka trwałego sfinansowanego dotacją, niezamortyzowana wartość środka trwałego stanowi koszt uzyskania przychodu przy jego sprzedaży. Poniżej wybrane fragmenty interpretacji:
„…W związku z powyższym, dochód ze sprzedaży składnika majątku stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, ustala się na podstawie przepisu art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.
Z powyżej powołanych przepisów wynika (chodzi o art. 22a-22o i art. 23 ust. 1 pkt 25 ustawy), że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych wg zasad określonych w art. 22a-22o. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości środka trwałego, która została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.
W związku z powyższym przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów…”.
NOWE ROZPORZĄDZENIE W SPRAWIE MINIMALNEJ WARTOŚCI ZAKUPÓW TAX-FREE
W Dzienniku Ustaw z dnia 14 kwietnia 2016 r. poz. 500 opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 1 kwietnia 2016 r. w sprawie minimalnej łącznej wartości zakupów, przy której podróżny może żądać zwrotu podatku od towarów i usług. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 czerwca 2016 r.
Wydane rozporządzenie jest wykonaniem delegacji zawartej w art. 130 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, upoważniającej Ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia, w drodze rozporządzenia, minimalnej łącznej wartości zakupów wynikającej z dokumentu, o którym mowa w art. 128 ust. 2 (,,ZWROT VAT DLA PODRÓŻNYCH”), przy której można żądać zwrotu podatku w przypadku podróżnych.
Wartość minimalną tych zakupów Minister Finansów podniósł z 200 zł do 300 zł.
W świetle art. 147 ust. 1 lit. c dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej stawkę 0%, a w konsekwencji zwrot podatku podróżnemu, stosuje się do dostaw towarów jeżeli całkowita wartość dostawy, z VAT, przekracza kwotę 175 euro lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej. Jednakże państwa członkowskie mogą dokonać zwrot VAT podróżnemu, gdy całkowita wartość dostawy jest niższa od kwoty 175 euro. Ma to miejsce w przypadku Polski.
INFORMACJA W SPRAWIE ROZLICZANIA FIRMOWYCH AUT UŻYCZONYCH PRACOWNIKOM DO CELÓW PRYWATNYCH
W ostatnim okresie sądy odnosiły się do sprawy obciążania pracowników dodatkowym podatkiem za zużyte paliwo finansowane przez pracodawcę, wykorzystywane do służbowego samochodu używanego do celów prywatnych. Sądy zakwestionowały dotychczasowe interpretacje organów skarbowych o konieczności obciążania pracownika dodatkowym podatkiem za koszty paliwa. Orzekały, że naliczenie pracownikowi w ww. przypadku miesięcznego ryczałtu w wysokości 250 zł lub 400 zł (w zależności od pojemności silnika) jest jedynym obciążeniem, które pracownik powinien ponieść. Podkreślano, że świadczeniem pracodawcy jest zapewnienie możliwości używania służbowego samochodu przez pracownika, a więc także pokrycie wszelkich związanych z nim wydatków, w tym na paliwo. Bez niego nie jest możliwe wykorzystywanie auta. Dlatego należy uznać, że wydatki na paliwo są uwzględnione w ryczałcie.
Stanowisko to zostało potwierdzone w wyrokach sądu:
SEJM PRZYJĄŁ NOWELIZACJĘ ORDYNACJI PODATKOWEJ Z ZAKRESU OBOWIĄZKÓW JEDNOLITEGO PLIKU KONTROLNEGO.
Od 1 lipca 2016 roku wejdą w życie przepisy art. 193a Ordynacji podatkowej, które zmienią zasady prowadzenia postępowań oraz kontroli podatkowych i skarbowych w Polsce.
|
Część podmiotów prowadzących księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych, będzie od tego dnia zobowiązana, na wezwanie organów podatkowych, do przekazania ksiąg podatkowych oraz dowodów księgowych w tym ksiąg rachunkowych, ewidencji przychodów, podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencji zakupu i sprzedaży VAT, faktur VAT oraz innych dokumentów za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Zaprezentowane przez Ministerstwo Finansów struktury logiczne postaci elektronicznej ksiąg podatkowych oraz dowodów księgowych (tzw. Jednolity Plik Kontrolny), budzą szereg wątpliwości oraz pytań. Nie wiadomo jaki będzie zakres obowiązku przekazywania danych, czy konieczne będą zmiany w systemach komputerowych firm, jak należy identyfikować pojęcie ksiąg podatkowych przy użyciu programów komputerowych np. czy faktury wysyłane w formie papierowej będą objęte obowiązkiem przekazywania danych w formie elektronicznej itd. Odpowiedzi udzielane na stronach Ministra Finansów dotyczą tylko niektórych pytań oraz są krótkie, lakoniczne i wymijające. Należy pamiętać, że po 1 lipca 2016 roku w przypadku wszczęcia postępowania podatkowego, postępowania kontrolnego lub kontroli podatkowej, podatnik nieprzygotowany do przekazywania danych organom podatkowym za pomocą środków komunikacji elektronicznej, naraża się na ryzyko sankcji oraz kar przewidzianych przepisami Ordynacji podatkowej, Ustawy o kontroli skarbowej oraz Kodeksie karnym skarbowym.
Właśnie przekazana została do Senatu ustawa z dnia 13 maja 2016r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw, która w diametralny sposób zmienia obowiązki w zakresie JPK od dnia 25 sierpnia 2016r.
za miesiące, które przypadają od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., nie są obowiązani mali i średni przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.[1])); za miesiące, które przypadają od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia 31 grudnia 2017 r., nie są obowiązani mikroprzedsiębiorcy w rozumieniu ustawy, o której mowa w pkt 1. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:
ŚWIADCZENIE USŁUG NA RZECZ PRACOWNIKÓW ZA CZĘŚCIOWĄ ODPŁATNOŚCIĄ – SKUTKI W VAT
Minister Finansów w interpretacji z dnia 25 kwietnia 2016 r. nr PT8.8101.92.2016/PBD zmienił z urzędu interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2010 r. nr IPPP2/443-328/10-4/IG dotyczącą podstawy opodatkowania usług świadczonych przez pracodawcę na rzecz pracowników za częściową odpłatnością.
W dniu 25 maja 2010 r. z pytaniem do organu podatkowego zwrócił się Podatnik, który nabywa za odpłatnością usługi systemowego dostępu do obiektów sportowo-rekreacyjnych (realizowane przy użyciu kart danego programu) oraz usługi dostarczania posiłków dla odbiorców zewnętrznych (PKWiU 55.52.13). Wydatki na powyższe usługi ponoszone są ze środków obrotowych Podatnika. Następnie usługi są udostępniane pracownikom, którzy są ich bezpośrednimi konsumentami. W związku z tym są oni przez Podatnika obciążani częścią kosztów ponoszonych na nabycie tych usług. W rezultacie, z tego tytułu Podatnik rozpoznaje po swojej stronie sprzedaż podlegającą opodatkowaniu.
Podatnik zadał pytanie, czy kwoty, którymi obciąża pracowników za udostępnienie wymienionych usług, stanowią wynagrodzenie za świadczone na rzecz pracowników usługi i jako kwoty należne z tytułu sprzedaży, po pomniejszeniu o kwotę podatku należnego, stanowią całkowity jej obrót z tego tytułu. Zdaniem Podatnika kwoty, którymi obciąża pracowników za udostępnienie opisanych w stanie faktycznym usług, stanowią jego wynagrodzenie za świadczone na rzecz pracowników usługi i jako kwoty należne z tytułu sprzedaży, po pomniejszeniu o kwotę podatku należnego, stanowią całkowity obrót z tego tytułu. W konsekwencji, z tytułu świadczenia przedmiotowych usług Podatnik powinien rozliczać podatek należny, przyjmując za podstawę opodatkowania ustaloną z pracownikami kwotę, którą w związku z wymienionymi usługami są oni faktycznie obciążani przez Podatnika.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 sierpnia 2010 r. nr IPPP2/443-328/10-4/IG uznał stanowisko Podatnika za prawidłowe. Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zmienił z urzędu ww. interpretację stwierdzając, że jest ona nieprawidłowa, a w konsekwencji stanowisko Podatnika wyrażone we wniosku z dnia 18 sierpnia 2010 r. jest nieprawidłowe. Minister Finansów wskazał, że podstawą opodatkowania (w stanie prawnym z 2010 r.), zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w sytuacji gdy Podatnik dokona na rzecz pracowników sprzedaży świadczeń będących przedmiotem wniosku - po cenach niższych niż ceny rynkowe, to w sprawie znajdzie zastosowanie art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT zawierający normę zapobiegającą unikaniu opodatkowania w takich sytuacjach. Zatem nie można zgodzić się z twierdzeniem Podatnika, iż: „(…) przepisy dotyczące szacowania obrotu przez organy podatkowe na podstawie art. 32 ustawy o VAT odnoszą się jedynie do relacji między podatnikami i nie obejmują swoim zakresem bezpośredniej (podstawowej) relacji pracodawca-pracownik.”. W konsekwencji powyższego w opisanym zdarzeniu przyszłym podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa wykonywanych świadczeń pomniejszona o kwotę podatku.
OPÓŹNIENIE W PRZEPROWADZENIU BADANIA TECHNICZNEGO SAMOCHODU NIE WPŁYWA NA ODLICZENIE Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 17 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Ol 54/16 wyjaśnił, że nieterminowe przeprowadzenie badania technicznego pojazdów samochodowych nie pozbawia podatnika odliczenia podatku naliczonego w 100% wysokości od momentu zakupu pojazdu do momentu przeprowadzenia badania technicznego. Chodziło o podatnika, który w maju, lipcu i sierpniu 2014 r. nabył 4 nowe samochody. Samochody te mogły być uznane za „ciężarowe”, tj. takie od których możliwe jest pełne odliczanie VAT od zakupu i wszelkich wydatków związanych z tymi pojazdami (olej napędowy, usługi serwisowe, akcesoria) jeżeli wobec nich przeprowadzono dodatkowe badanie techniczne dokonane przez okręgową stację kontroli pojazdów, co powinno być potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodem rejestracyjnym pojazdu zawierającym odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań. Podatnik dokonał badań technicznych samochodów i uzyskał dla nich zaświadczenie wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów dopiero w końcu października 2014 r. Organ podatkowy pozbawił podatnika prawa do odliczenia stwierdzając, że prawo do pełnego odliczenia podatku w wysokości 100% przysługiwało po uzyskaniu zaświadczenia i wpisie w dowodzie rejestracyjnym. Spór dotyczył tego, czy podatnik może korzystać z 100% odliczenia od momentu zakupu tych pojazdów, pomimo braku ich badań technicznych (które wykonał w terminie późniejszym), czy też do momentu przeprowadzenia badania technicznego przysługuje mu 50% odliczenie od pojazdów i wszelkich wydatków z nimi związanych, a odliczenie w wysokości 100% dopiero od momentu tego badania technicznego. Zdaniem Sądu w sprawie nie budzi wątpliwości to, że nabyte zostały 4 nowe samochody, nie używane oraz nieprzerabiane. Określone parametry techniczne samochody te miały zatem od momentu zakupu, bez względu na datę przeprowadzenia badania technicznego. Sąd potwierdził stanowisko Podatnika, że zaświadczenie i wpis w dowodzie rejestracyjnym są tylko potwierdzeniem, że dany samochód spełnia wymogi, zawarte w art. 86a ust. 9 pkt 1 i 2 ustawy o VAT. Świadczy o tym wprost zapis art. 86a ust. 10 pkt 1, gdzie ustawodawca wyraźnie określił, że „spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9 pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań”. Sąd zauważył, że brak jest przepisu, który uzależniałby ograniczenie prawa do odliczenia od terminu uzyskania zaświadczenia i wpisu w dowodzie rejestracyjnym. Taki przepis funkcjonuje jedynie w przypadkach określonych przepisem art. 86a ust. 11 ustawy o VAT. Zdaniem Sądu zaświadczenie i wpis są tylko potwierdzeniem, że dany samochód spełnia wymogi określone w art. 86a ust. 9 pkt 1 i 2 ustawy o VAT. W konsekwencji opóźnienie w przeprowadzeniu badania technicznego, nie może skutkować pozbawienia podatnika prawa do podatku naliczonego. W związku z tym Sąd nie podzielił poglądu organu podatkowego, że w że w przypadku niespełnienia wymogu przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego, w terminach określonych w ustawie, podatnikom będzie przysługiwać prawo do pełnego odliczenia VAT, ale tylko od wydatków poniesionych począwszy od dnia spełnienia wymogów (co do przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego wraz z adnotacją w dowodzie rejestracyjnym).
Sąd wyjaśnił, że jedynie w art. 86a ust. 11 ustawy VAT wskazano, że „w przypadku gdy w pojeździe samochodowym, dla którego wydano zaświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 1, zostały wprowadzone zmiany, w wyniku których pojazd nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 9 pkt 1 lub 2, uznaje się, że pojazd nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej”. Jako zasadę przyjmuje się, że nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, od dnia wprowadzenia zmian. Tylko i wyłącznie ustawodawca w tym przypadku wprowadził zasadę, że termin przeprowadzenia badań technicznych ma charakter materialnoprawny. Świadczy o tym zapis, że pojazd nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, od dnia wprowadzenia zmian. W tej dacie podatnik traci prawo do podatku naliczonego w pełnej wysokości. Natomiast w dacie wykonania badania technicznego i uzyskania zaświadczenia i adnotacji w dowodzie rejestracyjnym, podatnik odzyskuje prawo do podatku naliczonego w pełnej wysokości.
|
||||||